Menu główne
Aktualizacja: 16.03.2012r
Bitwa Warszawska w 1920 roku i jej główny bohater
Od kilkunastu lat media krajowe eksponują polsko-
Natarcie Armii Czerwonej 90 lat temu na rdzennie polskie ziemie w tym na Warszawę nie wynikało jak się dzisiaj przedstawia, powołując się na głośny slogan propagandowy marszałka Tuchaczewskiego – po trupie Polski droga do rewolucji światowej – wyłącznie z ówczesnych rzekomych planów i zamiarów Rosji Radzieckiej podporządkowania sobie Polski oraz wprowadzenia komunizmu w Europie.
To błędna polityka Józefa Piłsudskiego w sprawach wschodnich, zwłaszcza ukraińskich sprowokowała uderzenie Armii Czerwonej na ziemie polskie, w tym na Warszawę. Pod płaszczykiem tzw. federacji Polski, Ukrainy i Białorusi Piłsudski dążył do powrotu Polski Jagiellońskiej. Kontynuacja błędnej i szkodliwej polityki wschodniej Piłsudskiego -
Wracając do głównego wątku należy wyraźnie zaakcentować, że ofensywa wojsk radzieckich z tzw. wrót smoleńskich w 1920 roku nie była jednostronną agresją, jak się ją przedstawia, lecz kontrofensywą sprowokowaną atakiem wojsk polskich w kierunku na Kijów oraz zajęciem go w celu wsparcia planów atamana Petlury i to wówczas, kiedy szanse na powstanie samodzielnej Ukrainy były znikome. Dla Ukraińskiej Republiki Ludowej nawet w społeczeństwie ukraińskim poparcie było niewielkie. Zresztą powstanie wówczas samodzielnego państwa ukraińskiego doprowadziłoby niewątpliwie do ostrego konfliktu politycznego i zbrojnego o Małopolskę Wschodnią między Polską a Ukrainą. Szczególnie nieprzyjaźnie i wrogo byli do państwa polskiego ustosunkowani wówczas zwłaszcza nacjonaliści ukraińscy z Małopolski Wschodniej.
Uzewnętrznienie tej nienawiści i konfliktu o sporne terytoria nastąpiło dopiero po upadku państwa polskiego w 1939 roku. To właśnie UPA dokonała okrutnej, wielokrotnie większej zbrodni od zbrodni katyńskiej, o wyraźnych znamionach ludobójstwa, na cywilnej ludności polskiej (ok.160 tys.) na Wołyniu, a usilnie wyciszanej obecnie przez polityków pełniących wysokie funkcje państwowe, dla których jak wynika z ich zachowań życie oficera -
Obchodom rocznicy bitwy warszawskiej przypadającej na dzień 15 sierpnia, czyli Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny nadaje się zarazem charakter święta religijnego i sprowadza do gloryfikacji postaci Józefa Piłsudskiego jako głównego bohatera wojny w 1920 roku, bez obecności którego strona polska rzekomo nie odniosłaby zwycięstwa. To właśnie jego poświęcenie jak się przedstawia i geniusz niespotykany w dziejach Polski miał uratować Polskę od klęski w tej bitwie. Natężenie, z jakim obecnie propaguje się ,,zasługi” marszałka, ma na celu umiejscowienie jego wizerunku wśród najbardziej zasłużonych Polaków. Zresztą nie tylko zwycięstwo w bitwie warszawskiej, ale i również odzyskanie w 1918 r. niepodległości przez Polskę przypisuje się głównie ,,zasługom” Piłsudskiego. Data kapitulacji Niemiec w I wojnie światowej czyli dzień 11 listopada jest głównie przez media przedstawiana jako moment w którym Piłsudski rzekomo przywiózł niepodległość Polski do Warszawy.
A przecież cała działalność Piłsudskiego i jego otoczenia skierowana była właśnie przeciwko państwom zwycięskiej w tej wojnie ententy. W listopadzie 1918 roku przywieziony został pociągiem przez Niemców do Warszawy. Tam władzę przekazała mu Rada Regencyjna powołana wcześniej przez Niemców, a miało to wyłącznie na celu, żeby nadal jak wcześniej służył interesom niemieckim. Podobnie rok wcześniej przy wsparciu strony niemieckiej ze Szwajcarii do Rosji przewieziono Lenina, czego konsekwencją były nie tylko wielkie wewnętrzne zmiany polityczne, wojna domowa, ale jakże szczególnie ważna dla Niemców likwidacja frontu wschodniego, mająca olbrzymi wpływ na dalszy przebieg I wojny światowej, jej zakończenie i przyszłe losy Europy. Likwidacja frontu wschodniego zaowocowała w powojennej Europie szybkim odrodzeniem się imperializmu niemieckiego w postaci faszyzmu, czyli II wojną światową.
W wyniku przedstawiania zafałszowanego obrazu Piłsudskiego społeczeństwu polskiemu jest on przedstawiany jako wzór i jest szczególnie uwielbiany, o wiele bardziej niż inne postacie rzeczywiście zasłużone dla Polski. Wyrazem tego jest duża ilość pomników, ulic, uczelni, płyt pamiątkowych upamiętniających jego imię. Obecnie o palmę pierwszeństwa rywalizuje nawet z Janem Pawłem II. Promocja zniekształconego wizerunku Piłsudskiego, prowadząca do odpowiedniego kształtowania aktualnej i przyszłej świadomości politycznej społeczeństwa w określonym kierunku, wspierana jest przez część obecnych polityków oraz intelektualistów. Najczęściej są to osoby, których przodkowie pochodzili z Kresów Wschodnich i o ich nastawieniu decydują raczej urazy z przeszłości, różne animozje oraz kompleksy. Sprzyjają zaszczepianiu w mentalność dzisiejszego społeczeństwa polskiego romantycznego, szlacheckiego -
Tymi cechami właśnie charakteryzował się Piłsudski. Jego patriotyzm, według trafnej oceny wybitnego historyka literatury polskiej profesora Stanisława Pigonia, był nie pragmatyczny, mocno ograniczony i polegał wyłącznie na nienawiści do Rosji . I dlatego przedstawia się go dzisiaj społeczeństwu jako jeden z niewielu wzorów godnych naśladowania. Nienawiść znamionująca ten patriotyzm to przede wszystkim nienawiść do Rosji carskiej, białej, oraz demokratycznej powstałej po rewolucji marcowej.
Piłsudski jak wynika z jego zachowań wolał w Rosji komunizm, niż cara lub demokrację, gdyż liczył, że właśnie on ją doszczętnie zniszczy, o czym wówczas marzył. Eksponowanie dzisiaj jego myśli, działań i patriotyzmu to zaszczepianie zarazem w świadomości społeczeństwa rusofobii i to wtedy, kiedy już nie ma ZSRR, czerwonej Rosji, a istnieje Rosja normalna, otwarta i już demokratyczna.
Nie służy to jakże ważnemu dla obu państw zbliżeniu polsko -
Również o doniosłej roli innych głównych dowódców tej bitwy takich chociażby jak gen. Haller, gen. Sikorski itd., nieproporcjonalnie mało się mówi. A przecież prawdziwa ,,zasługa” Piłsudskiego, jeżeli tak można to nazwać, polegała jedynie na tym, że swoimi błędnymi decyzjami bitwę warszawską sprowokował.
Nie wspomina się o jakże istotnym fakcie, a mianowicie o tym, że podłamany psychicznie, dla uniknięcia odpowiedzialności za ewentualną klęskę w tej bitwie, w momencie kiedy Armia Czerwona zbliżała się do Warszawy, stchórzył i przekazał na ręce Wincentego Witosa rezygnację z funkcji Naczelnego Wodza.
To, że wojska polskie nie odniosły pełnego, całkowitego zwycięstwa w bitwie warszawskiej, o czym się nie mówi, zadecydował jego sposób myślenia w sprawach wojskowych, na który swoje piętno odcisnęła strategia i taktyka nieszczęśliwego, nieudanego, niepotrzebnego powstania styczniowego. Opóźniony, bo rozpoczęty 16 sierpnia manewr oskrzydlający przez zgrupowanie wojsk polskich znad Wieprza, który przeprowadził właśnie Józef Piłsudski, umożliwił wycofanie się znacznej części jednostek Armii Czerwonej przegrywającej już bitwę pod Warszawą.
Podobnie wyglądała sytuacja w bitwie nadniemeńskiej, kiedy to Piłsudski odrzucił koncepcję uderzenia wojsk polskich prawym skrzydłem w celu zepchnięcia Armii Czerwonej do Bałtyku i jej pokonania. Mając głównie na celu zajęcie ziem litewskich, narzucił uderzenie frontalne, co umożliwiło Armii Czerwonej łatwe wycofanie się z tych spornych z Litwą terenów. Zauroczony powstaniem styczniowym, nie przejawiał żadnych większych zdolności wojskowych, nie miał odpowiedniego przygotowania teoretycznego i doświadczenia praktycznego w sprawach wojenno-
Także niczym specjalnym nie wyróżnił się w sprawach wojskowo-
Po zamachu majowym w 1926 roku, usunął z wojska z powodów politycznych wybitnych, doświadczonych wojskowych. Reorganizując naczelne struktury wojskowe przez powołanie Generalnego Inspektoratu Sił Zbrojnych, zlikwidował Radę Wojenną, ograniczył kompetencje Sztabu Generalnego, zawęził zakres nauczania Wyższej Szkoły Wojennej i wyłączył ją z kompetencji Szefa Sztabu Generalnego, powołał Sztab Główny.
To spowodowało, że nowa zbiurokratyzowana struktura wojskowa była niesprawna, utrudniała modernizację, unowocześnienie środków walki i rozbudowę sił zbrojnych, niekorzystnie wpływała na odpowiednie przygotowanie do zbliżającej się wojny.
Tym czym rzeczywiście różnił się od innych ówczesnych polityków polskich to sposób i metody postępowania. Już we wczesnym okresie jego działalności bojówkarskiej te metody określano mianem terrorystyczno-
Dla zaspokojenia swoich ambicji politycznych łamał wszelkie reguły życia demokratycznego, obalił legalny rząd, przeprowadzając w maju 1926 roku zamach stanu, w którym zginęło około 400 żołnierzy.
W celu rozbijania partii i stronnictw politycznych, zainicjował powstanie Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem. System dyktatury wojskowej (rządy tzw. pułkowników) opierał się głównie na byłych działaczach legionowych. Z jego inicjatywy rozpoczęto proces zbliżania Polski do Niemiec faszystowskich, politycznie skierowany przeciwko ZSRR. Ze zbrodni zamachu majowego oraz za rządy dyktatorsko-
W swoich działaniach ciągle dążył i to w momentach najmniej sprzyjających do wywoływania wystąpień antyrosyjskich. Czy zatem dążenie do utopienia Królestwa Polskiego w morzu krwi, tak jak to działo się podczas powstania styczniowego, osłabienia tym samym na długie lata sił biologicznych, materialnych i intelektualnych narodu, a w konsekwencji doprowadzenie prawdopodobnie do wycofania się Rosji z układów z Francją, czyli rozpadu powstającej ententy, na czym zależało państwom centralnym, można uznać za rozsądne postępowanie? Właśnie w celu realizacji tych planów-
Jako współpracownik wywiadu austriackiego przekazywał meldunki m.in. oficerowi II Oddziału Sztabu Generalnego w Wiedniu, późniejszemu generałowi Włodzimierzowi Zagórskiemu dążącemu w niepodległej Polsce do unowocześnienia wojska polskiego, a zwłaszcza lotnictwa i przetrzymywanemu po zamachu majowym ponad rok w ciężkich warunkach w więzieniu w Wilnie, a po którym wszelki ślad natychmiast zaginął, gdy opuścił więzienie i przybył do Warszawy.
Po wybuchu I wojny światowej, zbombardowaniu przez Niemców Kalisza, a także po wypowiedzeniu 6 sierpnia 1914 roku wojny przez Austro-
W odpowiedzi na tę deklarację Wielki Książe Mikołaj Mikołajewicz Naczelny Dowódca Wojsk Rosyjskich wydaje oświadczenie, w którym pisze m.in. n: Niech znikną granice dzielące naród polski, czyniąc z niego jedną całość. Pod berłem cesarza Rosji Polska się odrodzi wolna w swoim języku, religii i samorządzie,… miecz, który uderzył pod Grunwaldem jeszcze nie zardzewiał. W oświadczeniu z dnia 9 września 1914 roku mającym charakter deklaracji rządowej dowództwo wojsk rosyjskich powołując się na cara stwierdziło że w razie zwycięstwa: wszystkie części dawnej Polski zostaną zjednoczone w jedną całość autonomiczną.
To planowane zjednoczenie wszystkich ziem polskich i całego narodu polskiego w jedną całość i ich autonomia otwierało w nowej powojennej rzeczywistości europejskiej drogę Polsce do suwerenności i ścisłego sojuszu z Rosją.
Po nieudanej próbie wywołania powstania antyrosyjskiego przez tzw. I kompanię kadrową na Kielecczyźnie, w 30 lat później wychowankowie Piłsudskiego (gen. Okulicki, gen. Pełczyński) zarażeni manią antyrosyjskości doprowadzili do wielkiej tragedii Warszawy i jej ludności, wywołując wbrew wcześniejszym planom dowództwa Komendy Głównej Armii Krajowej w dniu 01.08.1944 r. przedwczesne powstanie skierowane militarnie przeciwko Niemcom, ale politycznie przeciwko ZSRR i polskiej lewicy, z którą polski rząd w Londynie rywalizował o uchwycenie władzy w Kraju.
W czasie I wojny światowej Piłsudski służył wiernie państwom centralnym: Austro-
Tą służalczą politykę Józefa Piłsudskiego wobec państw centralnych i w okresie późniejszym proniemiecką wysoko oczywiście cenili przywódcy III Rzeszy. Wyraz temu dali po jego śmierci 13 maja 1935 roku i w dniu jego pogrzebu, kiedy to na państwowych budynkach w Niemczech faszystowskich na znak żałoby flagi opuszczono do połowy. Hitler i wielu innych faszystowskich dygnitarzy uczestniczyło w mszy za duszę zmarłego w berlińskiej katedrze katolickiej, przed którą dwie kompanie Wehrmachtu trzymało wartę honorową, transmitowanej na żywo przez radio. Na pogrzebie w Krakowie i to na Wawelu co wywoływało oburzenie znacznej części społeczeństwa III Rzeszę reprezentował m.in. Herman Göring z wielkim wieńcem od Adolfa Hitlera. O przebiegu uroczystości pogrzebowych szczegółowo informowała prasa niemiecka, podkreślając silne dążenie Piłsudskiego do porozumienia z Niemcami, niechęć do parlamentaryzmu, Ligi Narodów oraz jego cechy wodzowskie. Po zajęciu Krakowa w 1939 roku Niemcy oddali hołd Piłsudskiemu, a prasa niemiecka podkreślała, że gdyby żył nie dałby się wciągnąć Francji i Anglii do wojny polsko-
Nawiązywanie obecnie w okresie tzw. globalizacji świata przez wielu polskich polityków do przestarzałej oraz nierealnej koncepcji Piłsudskiego, jest nie tylko naiwne ale i wielce szkodliwe. Dzisiaj tylko polityka prowadząca do zbliżenia, ścisłej współpracy gospodarczej, politycznej, a także w razie konieczności i wojskowej, integrująca w harmonijną całość obszar Euro-
Jacek Smolarek lipiec 2010